Kadın

Habersiz her şeyden
Açtı o güzel gözlerini dünyaya
Şaşkın, korkulu ve anlamaya çalışırken buldu kendini
Ama sıcak bir kucak sarmaladı onu
Unuttu endişelerini, korkularını
Yıllar geçti
Serpildi, güzelleşti
Değişiyordu çok şey hayatında
Erkek denen bir varlık vardı artık etrafında
Garip, hoyrat, talepkar ve yıkıcı
Üstün olduğuna inanan, ezen ve sömüren
Oysa öyle demiyordu Yaratıcısı
Kimse kimseye üstün değildi
Aslında ancak takva ileydi üstünlük
Anlamak zordu
İnsan denen varlığın kendi cinsine yaptığı bu zulmü
Sanki erkek sevdikten sonra
O da sevmek ve istemek zorundaydı
Aksi halde iftiracıydı erkek
Yok edici ve kırıcı
Ne olursa olsun karar verdi
Kendi doğrularıyla yaşamaya
Kime vardı ki bir zararı
Alın teriyle çalışması mı günahtı
Ya da samimi sevgisini söyleme cesaretini göstermesi miydi
Haddini aşmak, edepsiz olmak
O da insandı işte
Bir erkek kadar insan ve belki de daha da fazlası
Birbirlerini tamamlayan iki ruh değil miydiler
Sevgi ile yaratılmışlardı
Birbirlerine bahşedilmişlerdi
Neydi şimdi bu itilmeler,kakılmalar, yok sayılmalar, tecavüzler
Bu acımasız ayrım nedendi
Kendisi doğurmuyor muydu kadını da erkeği de
Ana olduğunda kutsal
Eş olduğunda mı dayağı, tecavüzü, hakareti hak ediyordu
Ama işte aynı kişiydi zaten
O bir kadındı
Hem ana, hem eş, hem abla
Hem de gerçek bir dost erkeğine